2. Armia Wojska Polskiego powstała na mocy rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 20 sierpnia 1944 r. (dowódca gen. Karol „Walter” Świerczewski, od 25 września 1944 r. – gen. Stanisław Popławski, ponownie Świerczewski od 28 grudnia 1944 r. do 9 maja 1945 r.). W skład armii weszły 5 i 7 Dywizja Piechoty i 8 Dywizja Piechoty im. Bartosza Głowackiego, 9 i 10 Dywizja Piechoty, 9 i 14 Brygada Artylerii Przeciwpancernej, 2 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej oraz 4 Brygada Saperów. Armię wspierały jednostki odwodu Naczelnego Dowództwa: 2 Dywizja Artylerii i l Korpus Pancerny. 4 kwietnia 1945 r. 2 armia otrzymała rozkaz wejścia do I rzutu l Frontu Ukraińskiego prowadzącego operację berlińską. Potężna operacja berlińska wojsk radzieckich i polskich doprowadziła do zdobycia Berlina i spotkania się z sojusznikami zachodnimi nad Łabą. 16 kwietnia jednostki 2 armii sforsowały Nysę Łużycką i dotarły do przedmieść Drezna, stoczyły ciężką bitwę obronną pod Budziszynem. 19 kwietnia niemiecka linia obrony nad Odrą została przerwana i wojska radzieckie zaczęły okrążać Berlin. Pierścień okrążenia Berlina zamknięto 25 kwietnia. Miasto zdobyto 2 maja 1945 po ciężkich walkach ulicznych. W operacji berlińskiej brały udział oddziały I i II Armii Wojska Polskiego. Do szturmu miasta wydzielono bezpośrednio I Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i batalion saperów: razem około 12 tys. żołnierzy. Żołnierze ci zajęli około 70 tys. hektarów Berlina. Od 7 maja 2 armia brała udział w operacji praskiej i doszła do Melnika oraz Čakovic, gdzie zakończyła szlak bojowy. Została rozformowana na podstawie rozkazu naczelnego dowódcy Wojska Polskiego z 2 sierpnia 1945 r.